Calvin Seibert, geboren in Colorado, groeide op op een bouwplaats en dwaalde buiten kantooruren om te spelen met de grote hopen zand die achterbleven. Zijn experimenten met zandkastelen begonnen honderden en honderden kilometers verwijderd van een oceaan, maar de liefde voor het ambacht bleef hem bij. Nu reist hij naar verschillende stranden om vergankelijke sculpturen te maken die tot de verbeelding spreken – geïnspireerd door de vormen en vormen van brutalistische architectuur, ze buigen de geest met hun scherpe randen en tarten de zwaartekracht arrangementen. Seibert werkt met een eenvoudige toolkit van emmers en plamuurmessen, maar de resultaten duiden op de complexiteit van volledig gerealiseerde gebouwen.
Veel van de sculpturen zijn een samenstelling van eenvoudige vormen, net zoals de brutalistische stijl van gebouwen die hen inspireerden. Hier lijken rechthoeken de zwaartekracht te tarten ondanks de zwaar ogende vormen.
Seibert wijst erop dat zijn grillige zandkastelen niet op dezelfde manier zijn gebouwd als sommige zandkastelen van wedstrijdkwaliteit. Terwijl wedstrijdinzendingen vaak uit vaste vormen worden gesneden, worden zijn producten met de hand verpakt en gevormd.
De kunstenaar begint eigenlijk niet met een vastomlijnd plan in gedachten. Schetsen en studies helpen elk beeld te beïnvloeden, maar alleen op een abstracte manier: als Seibert het zand raakt, krijgt het zand alle aandacht.
Het bouwen van dit soort kastelen is een race tegen de klok. Hoogwater, wind, meeuwen en strandgaande kinderen zijn slechts enkele van de mogelijke obstakels waarmee de kunstenaar rekening moet houden.
Natuurlijk, met meer dan 30 jaar zandkastelen bouwen op zijn naam, heeft Calvin Seibert waarschijnlijk een goede intuïtie als het gaat om het kiezen van de perfecte plek voor zijn creaties.
Helaas bleken de brutalistische structuren die deze stijl hielpen te inspireren net zo vergankelijk te zijn als de zandkastelen zelf. Meerdere organisaties werken aan het behoud van de historische stijl die vaak wordt aangevallen.
Vormen variëren van rigide tot organisch. Terwijl de zon boven ons hoofd passeert, hebben de structuren de neiging te veranderen en te evolueren.
Door van het ene vlak naar het andere te gaan, kan de kunstenaar composities creëren die eruit zien als surrealistische landschappen. Binnenplaatsen en architectonische kenmerken zijn gemeenschappelijke thema's.
Sommigen van hen zien eruit als volledig gerealiseerde steden, met grillige paden die een idee geven van het dagelijks leven van alle bewoners die de verbeelding kan oproepen.
Kastelen als deze zien er tegelijk zwaartekracht tartend en onverplaatsbaar stevig uit.
Creatieve hoeken en rondingen dragen bij aan een gevoel van gewichtloosheid in sommige sculpturen. Toeschouwers verwachten dat zand zwaar en dicht is, wat de visuele ervaring nog interessanter maakt.
Sommige sculpturen zijn zo architectonisch geïnspireerd dat ze bijna kunnen worden aangezien voor een conceptueel model. Hier verwijzen textuurdetails naar verschillende bouwmaterialen.
Dystopische structuur of gewoon een ingewikkelde geometrische vorm? Elk stuk laat genoeg dubbelzinnigheid over om de verbeelding de vrije loop te laten.
De kleur en textuur van zand maken het tot een briljant materiaal voor sculpturen geïnspireerd door brutalisme, een beweging die altijd de nadruk legde op betonconstructies.
Seibert groeide op in de buurt van de Eero Saarinen TWA Terminal. De dramatische rondingen en golvende vormen van het gebouw blijven een belangrijk onderdeel van het repertoire van de kunstenaar. Kijk of je deze inspiratie kunt herkennen in de rest van de afbeeldingen uit de serie:
