Χαμένες τούρτες του Νότου

Τα σπιτικά κέικ είναι ένα σημείο υπερηφάνειας μεταξύ των αρτοποιών του Νότου, μερικές φορές η υπερηφάνεια των πολιτών. Πολλά κέικ γεννιούνται από την τοπική εφευρετικότητα, ξεκινώντας ως απάντηση σε μια σπεσιαλιτέ της πατρίδας ή της αυλής. Οι καλοί μάγειρες του Νότου είναι εφευρετικοί και επινοητικοί, αναζητούν πάντα νόστιμους τρόπους για να αξιοποιήσουν στο έπακρο αυτό που υπάρχει. Οι καλοί φούρνοι του Νότου δεν αποτελούν εξαίρεση.

Πολλά από τα πιο επαινεμένα γλυκά του Νότου είναι περίτεχνα κέικ στρώσης, φτιαγμένο μόνο για ειδικές περιστάσεις και εμφανίζεται στο φανταχτερό περίπτερο που στηρίζεται στην αγκαλιά της Κίνας τον υπόλοιπο χρόνο. Είναι γυριστές, αλλά ας μην παραβλέπουμε τα κέικ εργασίας που μας εξυπηρετούν επίσης και όχι μόνο συχνά, αυτά που προσφέρουν επιδόρπιο και σνακ (και ίσως πρωινό) τις μέρες που βουίζουν με την οικογένεια δραστηριότητα.

Τα κορυφαία κέικ συχνά απομνημονεύονται σε βιβλία μαγειρικής, αλλά τα απλά είναι πιο συχνά χειρόγραφα σε κάρτες ευρετηρίου για οικογενειακό κουτί συνταγών, ή γρήγορα γραμμένο σε ένα κομμάτι χαρτί ή στο πίσω μέρος ενός φακέλου, έτοιμο να τραβηχτεί από την τσέπη της ποδιάς και να ακουμπήσει στο δοχείο αλευριού την ημέρα του ψησίματος.

Το να ανακαλύψουμε μια παλιά συνταγή, αυτό που κάποιοι αποκαλούν χαμένη συνταγή, είναι να αναζωπυρώσουμε μια σχέση με έναν άλλο αρτοποιό, ίσως από πολύ παλιά, ή από την παιδική μας ηλικία. Ένα κλασικό κέικ μας επιτρέπει να δοκιμάσουμε το παρελθόν με τρόπους που εξακολουθούν να λειτουργούν σήμερα και να νιώθουμε συναρπαστικοί και καινούργιοι όπως την ημέρα που φτιάχτηκε για πρώτη φορά. Η ευκολία, η γοητεία και η νοστιμιά δεν βγαίνουν ποτέ από τη μόδα.

Τα απλά κέικ έχουν τη δυνατότητα να μεγαλώσουν γιατί ανταποκρίνονται πάντα στις προσδοκίες μας και, το πιο σημαντικό, στις αναμνήσεις μας. Ακόμα κι όταν δεν έχουμε δοκιμάσει κάποια συγκεκριμένη συνταγή στο παρελθόν, γνωρίζουμε και λατρεύουμε τα κέικ σαν κι αυτά, κάτι που το βάζει στη θέση μας από την αρχή. Είναι διαφορετικά, αλλά οικεία. Μια παλιομοδίτικη τούρτα είναι καθησυχαστική, ενθαρρύνοντάς μας να νιώσουμε σίγουροι ότι η δική μας θα γίνει μια χαρά. Και αν όχι στην πρώτη προσπάθεια, το ατύχημα μας δίνει μια ιστορία για να περάσουμε μαζί με τη συνταγή. Ο ρόλος της ιστορίας και της συσχέτισης σε μια νότια συνταγή είναι εξίσου σημαντικός με οποιοδήποτε άλλο συστατικό.

Ακολουθούν πέντε επιδόρπια που μπορούν να γίνουν από τα ντουλάπια του νότιου ντουλαπιού και αξίζουν μια νέα μέρα στον ήλιο ή τουλάχιστον στους πάγκους μας. Είναι ένα δώρο σε πολυάσχολους αρτοποιούς και κάθε σπιτικό κέικ κάνει την κουζίνα ένα χαρούμενο μέρος.

Αυτή η συνταγή προσφέρει νοσταλγία, ακόμη και μεταξύ εκείνων που δεν το είχαν πριν. Αυτό συμβαίνει γιατί θυμόμαστε με αγάπη αυτή την κατηγορία σπιτικών κέικ, που φτιάχτηκε σε ένα απλό μεταλλικό τηγάνι 9 επί 13 (ίσως με ένα ενσωματωμένο καπάκι που γλίστρησε μπρος -πίσω για να ανοίγουν και να κλείνουν) και να αφήνονται στον πάγκο, έτσι ώστε οι κακοί άνθρωποι να μπορούν να βοηθήσουν τον εαυτό τους κατά βούληση, ειδικά μετά το σχολείο. Είναι ένα βασικό κέικ σνακ της εβδομάδας, όχι ότι δεν θα ήταν ευπρόσδεκτο για επιδόρπιο ή από μερικούς ανθρώπους (και ξέρετε ποιος είστε) στο πρωινό.

Το μέρος βρώμης σε αυτό το κέικ είναι προφανές. Η ζύμη περιλαμβάνει μια μεγάλη μεζούρα μαλακωμένης βρώμης, η οποία κάνει το κέικ τρυφερό και ελαφρώς μασώμενο. Κανείς δεν γνωρίζει ποιος προκάλεσε για πρώτη φορά αυτό το κέρασμα, αλλά λιτές συνταγές που αξιοποιούν στο έπακρο τις καθημερινές πρώτες ύλες ήταν πάντα δημοφιλείς, και αυτός πιθανότατα χρησιμοποίησε το μαγειρεμένο χυλό πλιγούρι βρώμης που περίσσεψε από ΠΡΩΙΝΟ ΓΕΥΜΑ. Συνταγές από αρκετές δεκαετίες πίσω απαιτούν ντεμοντέ τυλιγμένη βρώμη, αν και το κέικ απολάμβανε ανανεωμένο δημοτικότητα στη δεκαετία του 1960, όταν βρώμη που ψήθηκε γρήγορα και η συνταγή εμφανίστηκε στο πίσω μέρος της κουτιά βρώμης. Οποιοσδήποτε τύπος βρώμης θα λειτουργήσει, αρκεί να μουλιάσουν στο βραστό νερό αρκετά για να μαλακώσουν.

Η τούρτα είναι πολύ καλή, αλλά το αστέρι εδώ είναι το Τεμπέλης Ντέιζι κορυφή, το οποίο μοιάζει πολύ με το αγαπημένο παγωτό καρύδας και πεκάν που έχει πέσει στο α Γερμανικό επιδόρπιο σοκολάτας , αλλά πολύ πιο εύκολο να γίνει. Το όνομα Lazy Daisy περιγράφει άψητα παγωτά που απλώνονται ή πασπαλίζονται σε ένα ζεστό, φρεσκοψημένο κέικ και ψήνονται μέχρι να ψηθούν και να φουσκώσουν. Τα τεμπέλικα γαρνιτούρα της Daisy εμφανίστηκαν σε μια ποικιλία από κέικ στη δεκαετία του 1950 και του 1960 και μετά από ένα μπουκιά, κάποιος πρέπει να αναρωτηθεί γιατί σταματήσαμε να τα χρησιμοποιούμε δεδομένου του πόσο γρήγορα, εύκολα και νόστιμα είναι.

Αρχάριοι αρτοποιοί, αυτή η συνταγή σε εχει στο μυαλο Η καλύτερη συμβουλή είναι να μην απομακρυνθείτε από το κέικ όσο είναι κάτω από το ψητό κρέας. Ανάλογα με τη θέση της σχάρας του φούρνου και τη δύναμη της θερμότητας, η επένδυση μπορεί να αρχίσει να τσιρίζει, σε μόλις ένα λεπτό, και μπορεί να πάει από τη δεξιά στην καμένη εν ριπή οφθαλμού.

Είναι ένα ονειρικό μέρος για διακοπές, αλλά όσον αφορά ένα φρούτο, η στενή λωρίδα της Βόρειας Καρολίνας φραγμένα νησιά γνωστά ως Outer Banks είναι ένα μέρος τιμωρίας το καλοκαίρι: αμμώδη, αλμυρά, θυελλώδη και τρεμάμενα ζεστό. Για κάποιο λόγο, οι συκιές δέχονται αυτήν την πρόκληση. Μια ντουζίνα ή περισσότερες ποικιλίες σύκων, πολλές από τις οποίες είναι αυτοφυείς, αναπτύσσονται ευχάριστα και καλά στις εξωτερικές τράπεζες. Τα σύκα είναι τόσο δημοφιλή στο νησί Ocracoke που πρακτικά πρωταγωνιστούν στα ετήσια Φεστιβάλ Ocracoke Alive. Κάθε φρούτο που εμπνέει το δικό του μπλουζάκι έχει σαφώς βαθιές ρίζες στην κοινότητα.

Η τοπική λαογραφία λέει ότι μια συκιά δεν θα καρποφορήσει στην αυλή ενός άδειου σπιτιού μετά την απομάκρυνση της οικογένειας. Λένε ότι το δέντρο γίνεται άγονο από τη μοναξιά. Είναι πιο πιθανό ότι ένα μηδενικό δέντρο υποφέρει από έλλειψη ποτίσματος και θρεπτικών συστατικών, αλλά ποιος μπορεί πραγματικά να γνωρίσει την καρδιά και τους τρόπους μιας συκιάς;

Όταν οι συκιές είναι ευτυχισμένες, όπως μπορούν να επιβεβαιώσουν οι κηπουροί της αυλής, μπαίνουν σε εποχιακή ωριμότητα και τα άκρα τους μπορούν να υποκύψουν κάτω από το βάρος των καρπών σαν να μας τα παραδίδουν. Ένα ώριμο ώριμο σύκο είναι δελεαστικό. Χρυσές χάντρες νέκταρ διαπερνούν τις ρωγμές στα δέρματα, αφήνοντάς μας να δούμε τον μεταξένιο, πικρό, γλυκό πολτό που βρίσκεται μέσα. Ωστόσο, όταν είναι ώριμα, είναι εξαιρετικά εύθραυστα. Είναι σχεδόν αδύνατο να στείλετε και να αποθηκεύσετε ώριμα σύκα, οπότε η τελειότητά τους παραμένει μια πραγματικά τοπική απόλαυση, κυρίως σε αυλές, όπου η απόσταση ανάμεσα στο μάζεμα και το φαγητό είναι ένα παιχνίδι ίντσας.

Τι να κάνετε με ένα υπέροχο φρούτο που αρνείται να διατηρηθεί; Διαφυλάξτε τα. Καμία σπιτική μαρμελάδα δεν είναι πιο εύκολο να τελειοποιηθεί από τα κονσέρβες σύκου. Πολλοί μάγειρες βάζουν βάζα κάθε καλοκαίρι, ίσως για αυτοάμυνα όταν τα δέντρα είναι στο μέγιστο. Είναι επίσης εύκολο να αγοράσετε βάζα εξαιρετικής μαρμελάδας σε όλη την περιοχή, σε περίπτερα δίπλα στο δρόμο, σε αγορές αγροτών και σε παντοπωλεία.

Τα κέικ μαρμελάδας είναι δημοφιλή στο Νότο. Ένα βάζο μαρμελάδας προσθέτει φρουτώδη καλοσύνη και γλυκύτητα κλασικό κτύπημα μπαχαρικών-κέικ, ιδιαίτερα στις μέρες που θα υπήρχαν λίγα, αν υπήρχαν, φρέσκα φρούτα που θα χρησιμοποιούνταν στο μεγαλύτερο μέρος του χρόνου. Κάθε κοινότητα χρησιμοποιεί τον τύπο μαρμελάδας που είναι πιο άφθονος σε εκείνο το μέρος, επομένως είναι λογικό ότι κατά μήκος των εξωτερικών τραπεζών, ιδιαίτερα γύρω από το Ocracoke, πρόκειται να διατηρηθούν σύκα.

Αυτό το κέικ εμφανίζεται σε πολλά βιβλία μαγειρικής που περιέχουν καταπληκτικές συνταγές των τελευταίων εκατό ετών, από τόμους μέχρι συλλογές συλλογής με σπιράλ. Για παράδειγμα, μια συνταγή για Μπροστινή τούρτα Brownstone ήταν στο κεφάλαιο "Από το ντουλάπι" του The Southern Heritage Cakes Cookbook που εκδόθηκε από τον Oxmoor House, τον ξάδερφο του βιβλίου μαγειρικής Southern Living. Εμφανίστηκε επίσης στο The American Heritage Cookbook και στο American Century Cookbook. Διαφορετικές εκδόσεις κοσμούσαν ακόμη και τις σελίδες των περιοδικών, όπως π.χ. Ladies Home Journal το 1940, και τις «γυναικείες σελίδες» των εφημερίδων της γενέτειράς τους. Πολλές περιγραφές λένε ότι αυτό το κέικ προήλθε κατά τη διάρκεια της Μεγάλης ressionφεσης όταν η σοκολάτα ήταν ακριβή και δύσκολη έρχεται, αλλά υπάρχει μια συνταγή για αυτό σε ένα φυλλάδιο από το 1895 Cotton State και International Expo στην Ατλάντα. Φαίνεται σίγουρα ότι οι Νότιοι αγαπούν αυτό το κέικ εδώ και πολύ καιρό.

Brownstone Front ήταν ένα από τα αγαπημένα τις μέρες πριν τα πλούσια, έντονα, μαύρα σοκολατένια κέικ έγιναν η οργή τη δεκαετία του 1990. Περιέχει μόνο μια μυρωδιά σοκολάτας, παρόμοια με τις συνταγές για κέικ κόκκινου βελούδου και σοκολάτας, θυμίζοντάς μας ότι μερικές φορές λίγο είναι αρκετό όταν χρησιμοποιείται με τον σωστό τρόπο. Λίγες κουταλιές γευστικό κακάο (ή, σε ορισμένες εκδόσεις, μερικά τακτοποιημένα τετράγωνα σοκολάτας ψησίματος) γυρίζουν αυτό το κέικ είναι ένα χλωμό, κατακόκκινο καφέ, το ίδιο χρώμα με τα δομικά στοιχεία των καφέ πέτρινων προσόψεων κτιρίων, έτσι είναι όνομα.

Το όνομα και η σοκολάτα είναι τα μόνα πράγματα που συμφωνούν οι αρτοποιοί όταν πρόκειται για το πώς να φτιάξουν την τούρτα που αναγνωρίζουν Brownstone Front. Τα υλικά, το σχήμα και το στυλ σερβιρίσματος είναι παντού. Κάποιοι επιμένουν ότι το κέικ ψήνεται ως καρβέλι, κάνοντάς το να μοιάζει ακόμα περισσότερο με ένα οικοδομικό τετράγωνο. Άλλοι λένε ότι είναι πάντα ένα κέικ πολλαπλών στρωμάτων (όσο περισσότερα στρώματα τόσο το καλύτερο) και άλλοι το φτιάχνουν σε ένα αξιόπιστο ταψί σωλήνα.

Υπάρχουν παρόμοιες γευστικές διαφωνίες σχετικά με τον τρόπο συναρμολόγησης της τούρτας. Το πιο φανταχτερό φινίρισμα είναι μια άχνη ζάχαρης, γάλα εβαπορέ και βούτυρο που πρέπει να βράσουν και να ανακατευτούν μέχρι να μετατραπεί σε καραμέλα, στη συνέχεια να κρυώσει, να χτυπηθεί και να απλωθεί πάνω στα στρώματα. Αυτές τις μέρες οι αρτοποιοί μπορούν να βασιστούν σε ένα θερμόμετρο καραμελών για να σταθεροποιήσουν τη θερμοκρασία -στόχο για το γλάσο. Οι γιαγιάδες μας έπρεπε να χρησιμοποιήσουν ένα γνώστη μάτι και έμπειρο άγγιγμα. Δοκίμασαν την ετοιμότητα των συνταγών μαγειρεμένης ζάχαρης (όπως γλάσο, καραμέλα και καραμέλες) με ένα κουτάλι το ζεστό μείγμα που βράζει σε ένα φλιτζάνι κρύο νερό και στη συνέχεια το ζυμώνουμε με τα δάχτυλά του όταν κρυώσει αρκετά λαβή. Αν μπορούσαν να σφίξουν το σταγόνα σε μια σπαστή μπάλα που κρατούσε το σχήμα της, τότε το γλάσο είχε φτάσει στο στάδιο της μαλακής μπάλας και ήταν έτοιμο να το τραβήξει από τη σόμπα. Αυτό ήταν πολλή δουλειά, οπότε αντίθετα, οι αρτοποιοί που βιάζονταν για κέικ στράφηκαν αντί για μια γρήγορη γέμιση σαντιγί που προοριζόταν να μοιάζει με το κονίαμα ανάμεσα στις στοιβαγμένες πέτρες.

Brownstone Front είναι ένα μάθημα για το πώς οι κλασικές τούρτες μπορούν να αλλάξουν και να εξελιχθούν όταν μεταφέρονται από χέρι σε χέρι. Μια καλή συνταγή κυκλοφορεί, αλλά σπάνια έρχεται χωρίς τροποποιήσεις. Οι επιλογές κάθε αρτοποιού πιθανόν να οφείλονται στα συστατικά του ντουλαπιού, τα μεγέθη και τα σχήματα των ταψιών στο ντουλάπι, την εμπειρία τους με άλλα κέικ και τις προσδοκίες όσων βρίσκονται γύρω από το τραπέζι.

Ένα χειρόγραφο αντίγραφο αυτής της συνταγής μπορεί να κάνει τον παραλήπτη να αναρωτηθεί εάν ο φούρναρης αντέχει στο πραγματική έκδοση, "ξεχνώντας" βολικά τα κρίσιμα συστατικά για να διατηρήσουν τη συνταγή του βραβείου τους α μυστικό. Αν και φαίνεται ύποπτο ότι μόνο τέσσερα συστατικά προσθέτουν στην τελειότητα, αυτός είναι ο τρόπος Κέικ Pecan Mist. Πραγματικά δεν υπάρχει αλεύρι σε αυτή τη συνταγή που υπάρχει εδώ και δεκαετίες, πολύ πριν κάποιος σκεφτεί αν ένα επιδόρπιο ήταν χωρίς γλουτένη. Αντί για αλεύρι, το σώμα αυτού του γλυκού προέρχεται από αλεσμένα πεκάν που μοιάζουν με ομίχλη κρεμασμένη σε κάθε φέτα.

Η τεχνική είναι ζωτικής σημασίας για την επιτυχία του Pecan Mist. Δεν υπάρχει προζύμι, οπότε το ευάερο εσωτερικό προέρχεται από ασπράδια αυγών χτυπημένα σε μαρέγκα και κρόκους χτυπημένους σε χρυσές κορδέλες. Δεν είναι πολύ γλυκό και είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι ένα κέικ θα μπορούσε να προσφέρει καλύτερη γεύση πεκάν. (Όσο πιο φρέσκα και γεμάτα τα πεκάν, τόσο καλύτερα θα είναι.) Αν και αυτό το κέικ είναι σίγουρα νότιο χάρη στο όλα αυτά τα πεκάν, είναι ακριβώς όπως οι συνταγές για τις θρυλικές τορτίδες καρυδιού και φουντουκιού που βρέθηκαν στον Παλαιό Κόσμο αρτοποιεία. Perhapsσως η συνταγή ήρθε στον Νότο στην καρδιά και τη μνήμη κάποιου που ήρθε εδώ πριν από γενιές, έτοιμη να κάνει μια καραμέλα και να στραφεί στους πεκάν που ήταν άφθονοι στη νέα της γενέτειρα.

Το κόλπο είναι να αλέσετε τα πεκάν σε μικροσκοπικά, ομοιόμορφα κομμάτια που μοιάζουν με άμμο. Όταν καταπονηθούν, διαλύονται σε πάστα, η οποία κάνει το κέικ κολλώδες. Όταν μείνουν πολύ μεγάλα και χοντρά, βυθίζονται στον πάτο. Οι αρτοποιοί κάποτε πιθανότατα αντιμετώπισαν την εργασία με ένα από αυτά τα μικρά βάζα με παξιμάδια με τα βιδωτά καπάκια και μια λαβή με ελατήριο που κατέβαζε και περιστρέφει τη λεπίδα κοπής με κάθε αντλία. Perhaps ίσως τα πέρασαν μέσα από τον μύλο που χρησιμοποιούσαν για λουκάνικα και λαχανικά για απόλαυση, ένα από αυτά τα βαριά μεταλλικά στηρίγματα σε σχήμα χοάνης που βιδώθηκαν στην άκρη του πάγκου για να το κρατήσουν στη θέση του όταν στριμωγμένος. Δόξα τω Θεώ που μπορούμε να βασιστούμε σε έναν επεξεργαστή τροφίμων για να κάνουμε γρήγορη δουλειά για να γίνουν τα πεκάν σωστά, για να μην αναφέρουμε ένα μίξερ για να χτυπήσει όλα αυτά τα ασπράδια και τους κρόκους. Κάνοντας ένα Κέικ Pecan Mist με τίποτα εκτός από λίπος αγκώνα θα ήταν ένα κατόρθωμα αντοχής.

Αν και αυτό το κέικ εμφανίζεται σε βιβλία μαγειρικής στο Τέξας και τη Λουιζιάνα, συχνά περιλαμβάνει τη Γεωργία στο όνομά του, φόρος τιμής στο γεγονός ότι το κράτος ροδάκινου παράγει περισσότερα πεκάν από οποιοδήποτε άλλο, με ετήσια συγκομιδή 200.000 λιρών που συγκομίζονται από περισσότερα από 10 εκατομμύρια δέντρα. Σε περιόδους που τα χρήματα για παντοπωλεία ήταν λιγοστά, ορισμένοι μάγειρες με μέτρια μέσα είχαν καλύτερη πρόσβαση σε πεκάν παρά σε αλεύρι που αγοράστηκε από το κατάστημα για ψήσιμο. Οι ελαιώνες Πεκάν κάλυψαν στρέμματα γης, ρίχνοντας τόσους πολλούς ξηρούς καρπούς που μερικοί αγρότες άφησαν τους χοίρους τους να περιφέρονται ανάμεσα στα δέντρα για να γλεντήσουν με τον ελεύθερο ιστό.

Ένας άλλος λόγος που αυτό το κέικ συνδέεται συχνά με τη Γεωργία είναι επειδή είναι ένα δημοφιλές επιδόρπιο Κυρία. Τραπεζαρία του Wilkes στη Σαβάνα. Από το 1943, όταν μια νεαρή Sema Wilkes ανέλαβε ένα πανσιόν στην ιστορική περιοχή της πόλης, οι επισκέπτες έχουν παρατάχθηκαν για τη θρυλική υπηρεσία γεύματος. Όταν ανοίγουν οι πόρτες στις 11:00, κάθονται σε κοινόχρηστα τραπέζια για να απολαύσουν το σπιτικό στυλ του κλασικού κλασικού στυλ που σερβίρεται σε οικογενειακό στιλ. Το μενού αλλάζει καθημερινά, αλλά μερικές φορές περιλαμβάνει το κέικ ομορφιάς Georgia Pecan, μια συνταγή που μοιράζεστε Κυρία. Βιβλίο μαγειρικής Wilkes 'Boardinghouse.

Κέικ Pecan Mist δεν είναι παγωμένο ή γυαλισμένο. Το τέλειο συνοδευτικό είναι ένα φλιτζάνι ζεστό, δυνατό καφέ. (Εντάξει, και ίσως με μια πλευρά με ζουμερά, ώριμα ροδάκινα έρχεται το καλοκαίρι.)

Η ιδιοφυΐα αυτού του κέικ είναι ότι είναι απλό και απλό, φτιαγμένο από βασικά συστατικά και έτοιμο σε λιγότερο από μία ώρα. Είναι το είδος ψημένου καλού που μπορεί κανείς να ανακατέψει σε λιγότερο από δέκα λεπτά, να μπει στο φούρνο όταν η οικογένεια καθίσει για δείπνο και να είναι έτοιμο να σερβίρει για επιδόρπιο. Αλλά μην μπερδεύετε την ευκολία με την τούρτα. Μακριά από αυτό. Η Busy Day είναι ό, τι θέλουμε σε ένα κλασικό κέικ βουτύρου: τρυφερή υφή τόσο σπογγώδη όσο και αφράτη με καθαρή, όχι πολύ γλυκιά γεύση που μας κάνει να επιστρέφουμε για ακόμη μια μπουκιά. Είναι τόσο νόστιμο και χορταστικό που δεν χρειάζεται παγωτό, φρούτα ή παγωτό, αν και είναι επιδεκτικό σε αυτά τα πράγματα. Όταν συνδυάζεται με ζουμερές φράουλες τόσο ώριμες και αρωματικές που αρωματίζουν την κουζίνα και μια κουταλιά από πραγματική σαντιγί, έχετε αστέρι κέικ φράουλας.

Η συνταγή δίνει ένα μόνο στρώμα, αρκετό για έξι περίπου μερίδες, μια ευχάριστη και συνετή αντίθεση με τεράστια κέικ που μπορούν να ξεθωριάσουν πριν τελειώσουν. Κόβεται υπέροχα, αλλά είναι δελεαστικό να σπάσουμε μια μεγάλη μπουκιά (ή κότσο) στο πέρασμα. Πολυάσχολο κέικ ημέρας είναι ένα πολυάσχολο όνειρο φούρναρης που έγινε πραγματικότητα.

Κάποιοι αρτοποιοί αστειεύτηκαν ότι αυτό θα έπρεπε να λέγεται Neighbor Cake γιατί αν εξαντλήσετε ένα συστατικό, ένας γείτονας θα μπορούσε σίγουρα να σας δανείσει ένα φλιτζάνι από αυτό ή εκείνο. Αυτός ο τύπος συνταγής είναι τόσο απλός που οι μάγειρες συχνά το γνώριζαν από καρδιάς και το δίδαξαν στους άλλους ψήνοντας δίπλα τους. Μπορεί να έχει προσγειωθεί σε οικογενειακά κουτιά συνταγών ή να έχει σημειωθεί σε κομμάτια χαρτιού που έχουν τοποθετηθεί μέσα σε βιβλία μαγειρικής, αλλά δεν περιλαμβάνονται απαραίτητα στις σελίδες αυτών των βιβλίων μαγειρικής επειδή ήταν τόσο γνωστό και πολύ απλό για να ανταγωνιστεί μια περίτεχνη ειδική περίσταση ζαχαρωτά.

Αλλά ένας σημαντικός συγγραφέας βιβλίων μαγειρικής μίλησε για τις γοητείες αυτής της τούρτας εργασίας. Έντνα Λιούις συμπεριέλαβε την εκδοχή της συνταγής στο κλασικό της Η γεύση της μαγειρικής της χώρας, ένα βιβλίο που περιέγραψε και γιόρτασε την επινοητικότητα, τη λαμπρότητα, την αξιοπρέπεια και την υποτιμημένη κομψότητα της μαγειρικής στο σπίτι, βασισμένη στις αναμνήσεις της από την ενηλικίωσή της σε ένα αγρόκτημα στο Φρίταουν της Βιρτζίνια. Αυτή έγραψε,

Η εκδοχή της απαιτούσε ανάμειξη της ζύμης με ξύλινο κουτάλι, αλλά οι περισσότεροι από εμάς θα εκτιμήσουμε την ταχύτητα ενός μίξερ. Έφτιαξε επίσης το δικό της μπέικιν πάουντερ, το οποίο, ως νεαρή κοπέλα σε μια κουζίνα χωρίς κουτάλια μέτρησης, το μέτρησε με το να το μαζέψει μια δεκάρα, αλλά αυτή η συνταγή έχει προσαρμοστεί για να το αγοράσει από το κατάστημα. Πιθανότατα θα μας υπενθύμιζε, ωστόσο, ότι όταν μια συνταγή απαιτεί πολύ λίγα είδη, το καθένα έχει μεγαλύτερη σημασία, οπότε επιλέξτε υλικά υψηλής ποιότητας.